Middelen- en gedragsverslavingen zijn eeuwen oud. Het denken en praten over verslaving is dat eveneens, het is niet mee geëvolueerd met wat wetenschap ons leert.
Mensen die geplaagd worden door een vorm van verslaving voelen zich mede door dat onbegrip ook machteloos. Ze willen begrijpen wat er gaande is, en wat ze ertegen kunnen doen. Waarom is het verslavingsgedrag zo moeilijk stoppen?
Verslaving is een op zichzelf staande stoornis en niet louter het gevolg van een andere stoornis.
Bij frequent gebruik gaat men een specifiek product belangrijk vinden. Rokers zorgen dat ze sigaretten bij hebben, ze snakken ernaar wanneer het weer een tijdje geleden is dat ze een sigaret opstaken.
Bij verslaving ziet men een sterke motivatie om zich het product te verschaffen of om het te blijven gebruiken.
Bij herhaald gebruik van deze verslavende producten ervaart men dat het gemakkelijker en gemakkelijker gaat, het lijkt een automatisme geworden.
Na een tijdje wordt dit gedrag wel in vraag gesteld, vaak eerst door de partner of mensen uit de omgeving. Of er gebeurt toch iets dat de ogen opent en dan maakt men werk van een veranderplan, eventueel met professionele hulp. Het is niet onmogelijk om het gedrag terug onder controle te krijgen.
De huidige kennis over verslaving leert ons dat deze stoffen langzaam ons motivatiesysteem overnemen en het geheugen opzadelen met automatische antwoorden op de aanwezigheid van het verslavende product.
Een verslaving is niet louter het gevolg van een achterliggend psychisch lijden, zoals angst of depressie, trauma of eenzaamheid. Die stoornissen doen mensen misschien wel meer en regelmatiger gebruiken. Ze verklaren echter niet wat verslaving is.
Al dient men zichzelf geen product toe toch zorgt ook gokken en gamen voor een verhoogde dopamine in het motivatiesysteem.
Veel mensen vinden zich verantwoordelijk voor hun verslaving en voelen zich schuldig. Ze zijn op zoek naar een logische verklaring waarom ze altijd terug voor het verslavende product kiezen.
Het eerste dat in therapie moet gebeuren is dat mensen gezien worden in het lijden dat een verslaving voor de betrokkene zelf veroorzaakt.
Nieuw
|
