Het eerste dat in therapie moet gebeuren is dat mensen gezien worden in het lijden dat een verslaving voor de betrokkene zelf veroorzaakt.
Het geleidelijke proces om meer en meer de regie over het gebruik en ook het eigen leven kwijt te raken is iets waar mensen zich niet bewust van zijn. Ze zoeken naar een verklaring, in zichzelf, in hun verleden, in hun leefsituatie en zoeken daar de oorzaak. Maar dat helpt hen niet om handvaten te krijgen om het concrete gebruikersgedrag te veranderen. Het maakt hen alleen maar machteloos want de middelen blijven overal verkrijgbaar.
Een professionele begeleiding en/of een begeleiding door lotgenoten, kan helpen. Mensen die dit ook hebben gekend en weten hoe moeilijk het is, maar die toch uitwegen hebben gevonden, en zo hun eigen verslavingsmechanismen te slim af leerden te zijn. Zij weten dat je nooit sterker kan worden dan het product maar wel dat je onder het gebruik uit kan raken. Er over praten maakt je minder machteloos en via kleine stapjes ervaar je dat verandering mogelijk is.
